Enkel de zeldzame mensen die tot liefde inspireerden zouden mijn slachtoffers worden.

Voor het eerst rook ik als een mens, en ik vond het afschuwelijk, ik stonk. Het verbaasde me dat andere mensen mijn geur niet als weerzinwekkend ervoeren. In tegendeel, iedereen ging uit de weg om plaats te maken voor mij, ik voelde me op slag uitermate trots en zelfverzekerd. Eindelijk werd ik geaccepteerd door die dwaze, stinkende meute die ik verachtte. Ik wist waartoe ik in staat was, ik kon de omnipotente God van de geur zijn en iedereen zou mij aanbidden en beminnen.

Ik bleef nog enkele weken in Montpellier om mijn roem in ontvangst te nemen en in te gaan op de vele uitnodigingen van salons waar ik werd uitgehoord over mijn holbestaan en genezing door de markies. Zo oefende ik mijn spraak en verkreeg ik een bepaalde zekerheid in de sociale omgang. Zelfs lichamelijk bracht deze verandering een verbeterde houding teweeg; ik liep vrijwel rechtop.

Begin maart vertrok ik stiekem in een onopvallend bruin reiskostuum en arriveerde na minder dan zeven dagen in Grasse, het onbetwiste productie- en handelscentrum voor geurstoffen, parfumeriewaren, zeep en olie. Mijn doel was technieken vergaren om geuren te verkrijgen, de enige reden waarom ik naar dit beloofde land van de parfumerie was gereisd. Tijdens het ronddwalen in de stad, leidde een plotse geuroverval me naar de tuin van een welgesteld huis. De geur nam me terug naar september 1753, de geur van het roodharige meisje. De bloem zou nog twee jaar moeten rijpen om een volgroeide geur te kunnen afgeven. Ik had nog twee jaar de tijd om de kennis te vergaren die de extractie van dit parfum zou verlangen. Ik wou deze geur absoluut bezitten, hij moest van mij zijn, niet vluchtig, niet voor even, voor altijd. Mijn eigen geur.

Ik kon aan de slag in een klein parfumeursatelier waar ik leerde om bloemengeuren op te slaan in vet en er een zeer geringe hoeveelheid essence te verwezenlijken. Ik bracht al mijn tijd door in het atelier, met het doel mijn persoonlijke geur aan te vullen en te perfectioneren. Naast een onopvallende variant van de menselijke geur had ik ook een meelijwekkende vorm van het parfum in mijn arsenaal die een duidelijke invloed had op oudere vrouwen. Buiten met mezelf, experimenteerde ik ook met de geurafgifte van levensloze voorwerpen vervaardigd uit metaal, hout, glas, steen... . De geursterkte was zeer miniem, maar ze was er. Al snel stapte ik over op levende objecten; larven, ratten en kleine katten die ik verdronk in het vet. Koeien, biggen en geiten bekleedde ik met in vet gedoopte lappen. Dit was echter geen groot succes aangezien de beesten de doeken van zich afschudden of zich verzetten tegen de dood waardoor hun angstzweet de natuurlijke geuren besmeurden. Als ik de dieren op hun gemak wist te stellen, zouden ze een pure geur kunnen achterlaten. Deze nieuwe tactiek probeerde ik uit op een jonge hond. Ik lokte hem mee met een stuk vlees en sloeg hem neer met een stuk brandhout. Het jonge diertje stierf met kwijl op de muil.

 
Ik hield het voor bekeken na de vele experimenten. Ik was ook niet geïnteresseerd in de mensengeur die ik toch zelf kon samenstellen. Enkel de zeldzame mensen die tot liefde inspireerden zouden mijn slachtoffers worden.