Mijn kennis breidde zich steeds verder uit. Al snel kon ik als een specialist destilleren, wat Baldini ook zag. Overdag voerde ik zijn opdrachten uit en 's nachts hield ik me enkel bezig met het mysterieuze destilleren. Mijn plan was om volkomen nieuwe geurstoffen te produceren, wat aanvankelijk ook lukte. Ik kwam er echter snel achter dat een groot aantal objecten zich niet liet destilleren waardoor ik verbitterd en gefrustreerd werd. Ik hoopte de karakteristieke geuren van glas, porselein, bloed, verse vis op ieder denkbare wijze door destillatie op te slaan, maar tevergeefs. Ik slaagde er niet in om een enkele geur die slechts bestond in mijn gedachten om te zetten naar een concrete geuressence. Ik staakte dan maar mijn pogingen en werd levensgevaarlijk ziek.
Mijn lichaam kende zweetuitbarstingen en koortsaanvallen. Rode blaasjes besloegen grote delen huid. Etter en bloed verliet de opengescheurde puisten. Baldini was zo gehecht geraakt aan mijn verwezenlijkingen dat hij alles in het werk stelde om me beter te maken. Ik werd naar een schoon bed op de bovenverdieping van het huis gebracht. Hij liet een befaamde arts uit het quartier halen die mij nog 48 uur te leven gaf. Een dag later vond ik de kracht om woorden te vormen en uit te spreken en zo kon ik vragen of er nog andere processen waren om een geur te vangen. Nadat de maître me vertelde dat in Grasse, een stad in het zuiden, nog drie andere methoden beoefend werden om de allerfijnste geuren te winnen, sloot ik mijn ogen. Een week later was ik genezen.
Het liefst van al wou ik zo snel mogelijk vertrekken naar het zuiden waar ik de nieuwe technieken zou kunnen leren. Ik besefte echter wel dat ik niets voorstelde, nog minder dan niets; ik was slechts een leerling zonder familie of leercontract. Drie jaar later kreeg ik uiteindelijk toch mijn gezellenbrevet, waarmee ik in staat zou zijn onopvallend te leven en onbelemmerd te reizen. Om dit brevet te bekomen had ik wel moeten zweren om op geen enkele denkbare manier winst te maken met parfums die onder Baldini's dak geproduceerd werden en ik moest Parijs verlaten. Aangezien ik elke stinkende uithoek van Parijs reeds door en door kende, en niet van plan was geld te maken van mijn creaties, achtte ik de voorwaarden geen bezwaar.
Op een ochtend in mei vertok ik met een kleine rugzak, wat reservekledij en 25 frank die ik van Baldini gekregen had. Hoe verder ik raakte, hoe zuiverder de lucht werd. Ik ervoer de dunne en eenvoudige geuren als een verlossing; eindelijk kon ik vrij ademen. Dorpen en steden probeerde ik zo goed mogelijk te ontwijken om zo de mensenwalm weg te houden. Vandaar dat mijn plannen om Grasse zo snel mogelijk te bereiken vervaagden en ontkomen aan mensen mijn enige doel werd. Overdag trok ik me terug tussen kreupelhout of in bosjes en 's nachts reisde ik verder. Na verloop van tijd kon ik enkel het maanlicht verdragen waarin ik verder bleef lopen tot ik de grootst mogelijke eenzaamheid bereikte.De Plomb du Cantal, de top van een tweeduizend meter hoge vulkaan, vormde de perfecte troosteloze onherbergzaamheid die me kon opsluiten in mijzelf, de enige mens op de wereld. Ik was oprecht gelukkig, de wereld was van mij.
Zeven jaar lang verdronk ik in mijn geurenpaleis, gulzig proefde ik van de heerlijkste geuren die opgeslagen lagen in mijn ziel.Maar een interne catastrofe deed me terugkeren naar de buitenwereld. In een droom ontdekte ik dat ik mezelf niet kon ruiken. Nadat deze grote schok had kunnen bedaren, verliet ik diezelfde nacht nog mijn berg der eenzaamheid en ging in zuidelijke richting verder. Eens ik in de buurt kwam van Pierrefort begonnen mensen me aan te staren en ze brachten me voor de burgemeester. Ik kon mijn gezellenbrevet voorleggen en verzon een verhaal over rovers die me zeven jaar gevangen hadden gehouden in een grot. De markies de la Taillade- Epinasse, een leenheer van de stad en lid van het parlement, liet me naar zijn laboratorium brengen, waar hij me onderwierp aan een onderzoek. Hij gaf voordrachten waarin ik als wetenschappelijk demonstratieobject werd opgesteld om een of andere medische theorie aan te tonen.
Vijf dagen lang werd ik behandeld, ontsmet en gerevitaliseerd. Ik werd helemaal aangekleed en besprenkeld met een eenvoudig viooltjesparfum. Ik keek voor de eerste keer van mijn leven in een spiegel en zag een heer die mijn bewegingen volgde. Ik kon niet geloven dat ik er zo normaal uitzag, niet bijzonder mooi of lelijk, gewoon normaal. Ik deed alsof ik een aanval kreeg van het viooltjesparfum en werd naar een zekere Runel, de beste parfumeur van de stad, gebracht. Ik wou geen prestigewatertje in elkaar flansen, ik ging voor een grotere uitdaging: een persoonlijke geur creëren. Een afschuwelijke mengeling van alllerlei afgrijselijke geuren vormde de basis van mijn mensengeur, waar ik frisse geuren als pepermunt en lavendel aan toevoegde. Ik hulde me van top tot teen in mijn verse parfum en voelde me als herboren.
Grenouille ontwikkeld zich tot een leergierige student, die van alles een geur wil hebben. Ik vind zijn reactie wel overdreven als het hem niet lukt om dit te doen. In plaats van eerst doodziek te worden, had hij ook onmiddellijk aan Baldini kunnen vragen of er nog andere manieren waren.
BeantwoordenVerwijderenDoor de zeven jaar die hij in afzondering in de grot doorbrengt, krijgt het een Bijbels elementje. Alhoewel het contrast tussen een Bijbels figuur en Grenouille niet groter kunnen zijn.
Grenouille ontdekt ook dat hij geen lijfgeur heeft, wat best ironisch is. De persoon met de beste neus op de planeet kan zichzelf niet ruiken. Grenouille maakt een lijfgeur voor zichzelf, maar kiest voor een geur van stank. Ik kan me de stank niet voorstellen, dat er in de tijd hing. Zeker niet als Grenouille om naar mensen te ruiken een samenstelling maakt van kattenpoep, beschimmelde kaas en azijn.
Het gegeven dat Grenouille zichzelf niet kan ruiken roept medelijden op vind ik. Niet dat het gemakkelijk is om Grenouille te begrijpen of te steunen maar het moet verschrikkelijk zijn om dit te weten te komen. Hoe kan je jezelf nu een genie van geuren noemen wanneer je zelf geen geur bezit?
BeantwoordenVerwijderenToch staat dit zijn missie niet in de weg. Door zijn uitmuntende vaardigheden kan hij meteen een heel gamma aan lichaamsgeuren produceren om toch een beetje deel uit te maken van de gewone wereld.
Ik denk dat het een deel is omdat Grenouille geen geur heeft, dat hij zijn zinnen zo erg gezet heeft op het vermoorden van die meisjes. Zodat hij hun geur kan bezitten en dragen.
BeantwoordenVerwijderenHet is haast niet te begrijpen dat hij zo in de ban kan zijn van een geur. Voor hem is de geur een schoonheid op zich, of die nu als 'stank' of als 'essence' beschouwd wordt. Het blijft vreemd dat hij zelfs in staat is tot moorden om een geur te kunnen 'vangen'.
BeantwoordenVerwijderen