Voor het eerst hadden ze iets uit liefde gedaan

In een rozenveld troffen de inwoners van Grasse het lijk van een vijftienjarig meisje aan. Enkele maanden later werden er weer twee jonge meisjes gevonden op een bloemenakker. Stuk voor stuk waren de kaalgeschoren slachtoffers ware schoonheden. Ze werden gevonden met een dodelijke hoofdwonde waarvan ik aan de oorzaak lag.

Ik maakte jacht op een nieuw meisje, de weelderige dochter van de vice- consul. Ik achtervolgde de vader en het meisje naar Grenoble. Ik voelde me opperbest en wist dat mijn triomftocht naderde. Mijn flacons met de essences van de vierentwintig maagden die ik het afgelopen jaar verzameld had, wilde ik aanvullen met de kostbaarste geur; de geur van de dochter van de vice-consul. Ik vroeg de poortwachters welke weg ze gevolgd hadden en volgde in hun voetstappen tot aan een herberg.

 

Ik bracht alles in gereedheid om de geur van de schoonheid te stelen die nacht. Ik behandelde linnen doeken met verschilldende laagjes vet voor de geurafname. Ik klom een ladder op en bereikte haar raam. Ze lag te slapen met haar gezicht in de kussens gedrukt. De klap klonkt dof en knarsend. Ik haatte dit akelige geluid maar had geen andere keuze. Ik wikkelde haar lichaam in de doeken en sneed haar lange rode haren af. Ik hield van het wachten bij haar lichaam. Het maakte mij rustig, gaf me een bevredigend gevoel, ik werd haast vrolijk. Ik realiseerde me dat ik mezelf dankbaar moest zijn voor de persoon die ik was.

Ik voltooide mijn werk bij het horen van het vroege gefluit van enkele zangvogels. Met haar nachthemd en afgeknipte haardos onder mijn arm, klom ik weer door het raam. Ik keerde terug naar de parfumerie en werd niet veel later gearresteerd. 

Mijn leefplaatsen werden doorzocht en een overvloed aan bewijsmateriaal werd tentoongesteld op de markt. Ik hoorde het geroep aanzwellen tot ik uit mijn cel gehaald werd om gepresenteerd te worden aan de menigte. Eens ze mij in beeld kregen verstomde het gebrul. Ik werd haastig teruggebracht naar de kerker wanneer de woeste meute het gebouw trachtte te bestormen. De bewijslast was overdonderend en ik bekende ook meteen, ik had de meisjes namenlijk nodig. Ik kon ze niet meer informatie geven ook al martelden de ondervragers me, ik had de meisjes gewoon nodig. 

Op 15 april 1766 om vijf uur 's middags zou ik twaalf slagen met een ijzeren staaf ontvangen en vervolgens aan een kruis bevestigd worden met de dood tot gevolg. Mijn laatste wens was eenvoudig: 'niets'. Ik sliep zo veel als mogelijk was. Wakker blijven leek me zinloos. 

Met een wit hemd, blauwe lakense jas, witzijden kousen en zwarte gespschoenen stapte ik uit de koets die me naar het schavot had gebracht. Niemand hield me vast of bedreigde mijn vrijheid. Minutenlang stond ik onverstoord aan het portier. Ik genoot van de aanblik van de duizenden mannen, vrouwen en kinderen die me bewonderden, me behaagden en gek werden van begeerte. Ik stond te grijnzen. De gebochelde, lelijke, mismaakte, verstoten Jean-Baptiste Grenouille werd aanbeden, verafgood.

Twee jaar lang had ik aan dit parfum gewerkt, het parfum waardoor ik eindelijk bemind zou worden. Het parfum waaroor mijn hunkering naar liefde bevredigd zou worden. Maar ik voelde me vreselijk. Ik besefte dat enkel haat en gehaat worden me zou plezieren. Nooit zou ik uit liefde voldoening kunnen puttten.

De vice-consul kwam uit het niets aangestormd. Ik bereidde me voor op de dood, ik voelde de verlossing dichterbij sluipen. Maar in plaats van bloed uit mijn lijf, stroomden tranen van Richis over me heen. Ik voelde een immense inwendige druk en bezweek aan het beklemnde gevoel.

Ik werd wakker in het bed van mijn 25ste verovering met haar vader wakend naast mijn zijde. Hij vroeg me zijn zoon te worden en ik stemde toe. Wanneer hij mijn kamer verlaten had, sloop ik de kamer uit. Ik reisde 's nachts en meed mensen en wegen. Ik wou naar Parijs trekken en daar sterven. Ik bereikte Parijs op 25 juni 1767.

Dit is mijn laatste bericht, mijn laatste deel in mijn geschiedenis als moordenaar, als monster. Ik heb dit dagboek geschreven zodat de grootste parfumeur aller tijden, Jean- Baptiste Grenouille, nooit vergeten zal worden. 

Ik begeef me na middernacht naar een kerhof waar dieven, moordenaars en ander gespuis verzamelden. Ze zullen me verscheuren, tot op het bot, wanneer ik mijn hele lichaam overgiet met mijn resterende flacon parfum. Ze zullen niets overlaten, elk spoor van mijn bestaan wissen.

Voor het eerst zullen ze iets uit liefde gedaan hebben.